ஆகாய உச்சிதான் எங்கள் லட்சியம்!

நான் பிறந்தேன் அரும்பெரும் சக்தியுடன்!
நான் பிறந்தேன் நற்பண்புகளுடன்;
நான் பிறந்தேன் கனவுடன் ;
வளர்ந்தேன் நல்ல எண்ணங்களுடன்
நான் பிறந்தேன் உயர் எண்ணங்களை செயல்படுத்த
நான் பிறந்தேன் ஆராய்ச்சி உள்ளத்துடன்
நான் பிறந்தேன் ஆகாயத்தின் உச்சியில் பறக்க
நான் பூமியில் ஒருபோதும் தவழ மாட்டேன்
தவழவே மாட்டேன்.
ஆகாய உச்சிதான் என் லட்சியம்.

என்ற தன்னம்பிக்கை வரிகளை அந்த அரங்கத்தில் குழுமியிருந்த ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்களின் உதடுகள் திரும்பச் சொல்ல தொடங்கியது, குரோம்பேட்டை எம்.ஐ.டி. வளாகத்தில் நடைபெற்ற முதலாமாண்டு மாணவர்களுக்கான புத்தாக்க பயிற்சி. அரங்கத்தின் ஒட்டுமொத்த மாணவர்களையும் தன் தன்னம்பிக்கை வரிகளில் கட்டிப்போட்ட அந்த சிறப்பு விருந்தினர் இந்திய முன்னாள் குடியரசுத் தலைவர் டாக்டர்.ஏ.பி.ஜே. அப்துல்கலாம்.
முதல் ஆண்டு மாணவர்களுக்கு அடிப்படை பயிற்சி அளிக்கும் இந்த முகாமில் பழைய மாணவர் என்ற முறையில் உங்களிடம் பேச வந்திருக்கிறேன். எனக்கும் இந்த எம்.ஐ.டி. கல்வி நிலையத்திற்கும் நீண்ட நாள் உறவு உண்டு. 1954ஆம் ஆண்டு, உங்களைப்போல் நானும் முதலாமாண்டு மாணவராக இந்தக் கல்வி நிலையத்திற்குள் நுழைந்தேன். என் பெற்றோர் இந்த கல்வி வளாகத்திற்குள் என்னை விட்டு விட்டுச் சென்றார்கள். 1954ஆம் ஆண்டு முதல் 1957ஆம் ஆண்டு வரை இந்த கல்வி நிலையத்தில் நான் கற்றுக்கொண்ட பாடம்தான் என்னை ஆராய்ச்சியாளராக இந்த சமுதாயத்திற்கு அடையாளம் காட்டியது.
இரண்டாம் ஆண்டு படித்துக்கொண்டிருந்த சமயம் அது. நான் தேர்வில் முதல் மாணவராக தேர்ச்சிப் பெற்றிருந்தேன். வகுப்பில் குரூப் போட்டோ எடுக்க ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். என் பேராசிரியர் பெயர் பாண்டோ. நான் மாணவர்கள் அமர்ந்திருக்கும் மேல் வரிசையில் ஓரமாக நின்றுகொண்டிருந்தேன். எங்கள் பேராசிரியர்கள் கீழ் வரிசையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். போட்டோகிராபர் போட்டோ எடுக்க தயாராகிக்கொண்டிருந்தபோது, சட்டென்று பேராசிரியர் என்னை அழைத்தார். கலாம் என் மாணவன். இந்த ஆண்டு அவன் முதல் மதிப்பெண்ணில் தேர்ச்சிப் பெற்றிருக்கிறான். அவன் என்னோடு சேர்ந்து அமர்வதைத்தான் நான் பெருமையாக நினைக்கிறேன் என்றார். அந்த நிகழ்ச்சி என்னை பெரிதும் நெகிழச் செய்தது. அந்த நிகழ்வு, என்னை அடுத்த ஆண்டும் முதல் மதிப்பெண் பெற வேண்டும் என்ற வேட்கையை தூண்டியது. ஆசிரியர்கள் மாணவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கை அளிக்கும் மந்திரக்கோல். மாணவர்களை மனந்திறந்து பாராட்டுங்கள். உங்கள் பாராட்டு அவர்களை மென்மேலும் உயர்ந்தும் மந்திரச் சொல் என்பதை மறந்துவிடாதீர்கள்.
அதேபோல் இன்னொரு மறக்க முடியாத சம்பவமும் இதே வளாகத்தில் நடந்தது. அப்போது நான் மூன்றாம் ஆண்டு ஏரோநாட்டிக்கல் என்ஜினீயரங் படித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். மூன்றாம் ஆண்டு இறுதியில் ஸ்டூடண்ட் புராஜக்ட் வடிவமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும். ஸ்டூடண்ட் புராஜக்ட் வடிவமைக்க ஆறு மாதம் கொடுப்பார்கள். எங்களின் வழிகாட்டி பேராசிரியர் ஸ்ரீனிவாசன். அவர் மிகவும் கண்டிப்பானவர். சிஸ்டம் டிசைன், ஏர்கிராப்ட் வடிவமைப்பதில் அவர் மிக திறமைசாலி. எங்கள் குழுவில் மொத்தம் எட்டுபேர். அதில் என்னுடைய பங்கு சிஸ்டம் டிசைன் மற்றும் சிஸ்டம் இண்டக்ரேஷன், மற்ற மாணவர்கள் ஏர்கிராப்ட்டின் மற்றப் பணிகளை கவனித்துக்கொள்வார்கள். புராஜக்ட் கிட்டத்தட்ட முடிவடையும் தருணம் அது. அப்போதெல்லாம் கம்ப்யூட்டர் வசதி கிடையாது. சிஸ்டம் வடிவங்களை முழுவதும் கைப்பட வரைந்து ஆக வேண்டும். மிகவும் சிரமப்பட்டு புராஜக்ட்டை வடிவமைத்திருந்தோம். பேராசிரியர் ஸ்ரீனிவாசன் எங்களிடம் வந்தார். என்னிடம் புராஜக்ட் விவரங்களை கேட்டார். நானும் கொடுத்தேன். சிஸ்டம் டிசைன் சம்பந்தமான நான் தொகுத்து வைத்திருந்த விவரங்களைப் பார்த்த அவரின் முகம் சுருங்கியது. உன்னிடம் நிறைய விஷயங்கள் எதிர்பார்த்திருந்தேன். ஆனால், நீ தொகுத்திருக்கும் விஷயங்கள் சரியாக இல்லை என்று கடினமாக கோபித்துக்கொண்டவர், இன்று வெள்ளிக்கிழமை. இன்னும் இரண்டு நாள் உங்களுக்கு அவகாசம். திங்கள்கிழமை திருத்தப்பட்ட திட்ட வடிவமைப்பு என்னிடம் சமர்ப்பிக்கவேண்டும். புராஜக்ட்டை சமர்ப்பிக்காவிட்டால், உனக்கு அரசு அளிக்கும் ஸ்காலர்ஷிப்பை ரத்து செய்துவிடுவேன் என்று சொல்லி சென்றுவிட்டார். எனக்கு மிகப்பெரிய அதிர்ச்சி. ஸ்காலர்ஷிப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு, அவர் சொன்ன வார்த்தை கஷ்டமாய் போனது. ஆனால் சோர்ந்து அமர்ந்துவிடாமல், இரண்டு நாள் தூங்காமல், சாப்பிடாமல், புதிய புராஜக்ட்டை தயாரித்தோம். வெள்ளிக்கிழமை இரவு, சனிக்கிழமை இரவும் தூங்கவில்லை, புதிய புராஜக்ட்டை ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையில் பேராசிரியர் ஸ்ரீனிவாசனிடம் சமர்ப்பித்தோம். மனதெல்லாம் பயங்கர பயம். புராஜக்ட்டை முழுவதுமாக படித்துப் பார்த்த பேராசிரியர். கொடுக்கப்பட்ட மிகக் குறுகிய காலத்தில் புதிய புராஜக்ட்டை வடிவமைத்த எங்களை வெகுவாகப் பாராட்டியதோடு. சிறந்த புராஜக்டாக எங்களின் திட்டத்தை தேர்வு செய்தார்.
எலக்ட்ரிக் பல்பை கண்டுபிடித்த தாமஸ் ஆல்வா எடிசன், டெலிபோனை கண்டுபிடித்த கிரஹாம்பெல், விமானத்தை கண்டுபிடித்த ரைட் சகோதரர்கள் போல, இந்தியாவில் கணித மேதை ஸ்ரீனிவாச ராமானுஜம் போன்றவர்கள் கல்வியில் மேதைகள் இல்லை ஆனால், இன்று நாம் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலிலும் இவர்கள் செய்த அறிய கண்டுபிடிப்பு இருக்கிறது. அதற்கு அவர்கள் மேற்கொண்ட அயராத கடின உழைப்பும், தங்கள் துறையில் இருந்து பற்றுதலே ஆகும். அதேபோல நீங்களும் கடின உழைப்பை உங்கள் துறையில் காட்டுங்கள். நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் எடிசனைப் போன்று, பெல்லைப் போன்று படைப்பாளிகள் என்ற எண்ணத்தை நெஞ்சில் உரமிட்டுக்கொள்ளுங்கள். விடா முயற்சி, தொடர்ந்து அறிவை மேம்படுத்துதல், கடின உழைப்பு ஆகியவை உங்களை சிறந்த ஆராய்ச்சியாளனாக மாற்றும்.
2020ஆம் ஆண்டிற்குள் இந்தியா வல்லரசாக வேண்டும். அதற்கு இன்னும் ஒன்பது ஆண்டுகளே இருக்கிறது. நம் இந்தியா வல்லரசு ஆவதற்கு. இந்தியாவில் விவசாயம் வளர்ச்சியடைய வேண்டும். கல்வி அதிலும் பெண்கல்வி மேன்மை அடைய வேண்டும். இந்தியாவில் இருக்கும் 6 லட்ச கிராம மக்களுக்கும் தகவல் பரிமாற்ற வசதிகள் பெற்றிருக்க வேண்டும். எல்லா மக்களும் பயன்படுத்தும் வகையில் இடையூரு இல்லா போதிய போக்குவரத்து. இவற்றையெல்லாம் பூர்த்தி செய்துவிட்டால், நம் வல்லரசுக் கனவை எளிதில் எட்டிவிடலாம் என்று நம்பிக்கை வரிகளை மாணவர்களிடம் விதைத்தார் கலாம்.
நிகழ்ச்சியில் மாணவர்கள் கேட்ட சில கேள்விகளுக்கு கலாம் அளித்த சுவாரஸ்யமான பதில்கள்:
அமெரிக்கா, ரஷ்யா போன்ற நாடுகள் செவ்வாய்க்கும், வியாழனுக்கும் ராக்கெட் அனுப்பி ஆராய்ச்சி மேற்கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் நாம் இன்னும் அந்தளவிற்கு வளர்ச்சியை எட்டவில்லையே...
கண்டிப்பாக எட்டுவோம். அதற்கு நம்பிக்கை வேண்டும். என்னால் செய்ய முடியும் என்று நம்புவோம். அடுத்து நம்மால் செய்ய முடியும் என்று நம்பினால், இந்தியாவாலும் முடியும் என்பது நிரூபணம் ஆகும்.
இந்தியா லஞ்சமே இல்லாத நாடாக எப்போது மாறும் ?
நூறு கோடி மக்கள்தொகையை கடந்துவிட்டோம். இந்தியாவில் 200 மில்லியன் வீடுகள் இருக்கிறது. இந்த ஒவ்வொரு வீட்டிலும் அம்மா அப்பா, இரண்டு மகள் ஒரு மகன். அல்லது இரண்டு மகன் ஒரு மகள் இருப்பதாக வைத்துக்கொள்வோம். இந்த வீட்டில் அம்மா அல்லது அப்பா தங்களின் வீட்டின் அத்தியாவசிய தேவைக்கு அதிகமாக, சம்பாதிக்கத் தூண்டுவதுதானே லஞ்சம். இதை எத்தனை மகள்கள் எத்தனை மகன்கள் தட்டிக் கேட்டுள்ளீர்கள். லஞ்சமாக பெற்ற பணத்தில் வாங்கி வரும் பொருளை தொட மாட்டேன் என்று எத்தனை மகள்கள் அல்லது மகன்கள் வீட்டில் தகப்பனாரிடம் தட்டிக் கேட்டுள்ளீர்கள்? ஒரு வீட்டில் பெறப்படும் லஞ்சம்தான் இந்த நாட்டில் நிலவும் லஞ்சம் என்பதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். குழந்தைகளை நான் மிகப்பெரும் ஆயுதமாக நான் கருதுகிறேன். எந்தக் குழந்தையின் பேச்சையும் பெற்றோர் கேட்க தவறியதில்லை. நீங்கள் உங்கள் தந்தையுடன் லஞ்சம் வாங்காதீர்கள் என்று கண்டிப்புடன் சொல்லுங்கள்.. அப்போது பாருங்கள் இந்தியா லஞ்சம் இல்லாத நாடாக மாறிப்போகும்.
நாங்கள் எல்லோரும் உங்களைப்போல் வரவேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறோம். ஆனால், நீங்கள் யாரைப்போல் ஆகவேண்டும் என்று விரும்பினீர்கள்? கனவு கண்டீர்கள்?
எனக்கு அப்போ 10 வயது. ஐந்தாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தேன். என் அறிவியல் ஆசிரியர் சிவ சுப்பிரமணிய ஐயர். அவர் கரும்பலகையில் ஒரு பறவையின் இறக்கை, வால், தலை இவற்றையெல்லாம் தனித்தனியாக வரைந்து, இந்தப் பறவை எப்படி பறக்கிறது என்று எங்களிடம் கேட்பார். நான் வெளியில் வந்து பார்ப்பேன். வானத்தில் பறவைகள் பறந்துகொண்டிருக்கும். இந்த பறவைப் பறப்பதன் தொழில்நுட்பம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற ஆசையும், நான் கண்ட கனவும்தான் எம்.ஐ.டிக்கு என்னை அழைத்து வந்தது. ராக்கெட் என்ஜினீயராக என்னை வளர்த்தது.
தலைமைதாங்கும் நாடாக எப்போது இந்தியா மாறும்?
தலைமை என்ற வார்த்தை தவறு. எப்போது நூறு கோடி மக்களும், அமைதியான, சந்தோஷமான வாழ்வை அனுபவிக்கிறார்களோ அதுவே சிறந்த நாடு. அதைப்போல நம் நாடு விரைவில் மாற வேண்டும். அதற்கு ஆக்கப்பூர்வமான நம்பிக்கை நாம் ஒவ்வொருவரும் விதைக்க வேண்டும்.
வெளிநாட்டு ஊதியத்திற்காக பல மாணவர்கள் நம் நாட்டில் கிடைத்த மிகப்பெறும் கல்வியறிவை, அனுபவத்தை வேறொரு நாட்டிற்கு செலவழிக்கிறார்களே..
திரைகடல் ஓடியும் திரவியம் தேடுன்னு சொல்லி வச்சிருக்காங்க. இது நம்நாட்டின் மரபு. கலாசாரம். இதை ஏன் மாற்ற வேண்டும். வெளிநாட்டிற்கு செல்லும் நம் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை, ஒரு சதவீதம் மட்டுமே. மீதியுள்ள 99 சதவீத அறிவார்ந்த மாணவர்கள் நம் நாட்டில்தானே இருக்கிறார்கள். இந்த மாணவர்கள் நம்பிக்கையை விதைத்தால், வெளிநாடுகளைப்போல் நம் நாடும் வல்லரசாகத்தானே செய்யும்.
இட ஒதுக்கீடு பிரச்சினையால் மாணவர்கள் சிறந்த கல்வியை பெற முடியாமல் போய்விடுகிறதே?
அதிகப்படியான கல்வி நிலையங்களின் வரவால், இந்த ஆண்டு பொறியியல் படிப்பில் கூடுதலாக இடங்கள் இன்னும் காலியாகவே இருக்கிறது. சேருவதற்கு மாணவர்கள் இல்லை என்ற நிலையே இருக்கிறது. இந்த நிலை இன்னும் பத்து ஆண்டுகளில் மருத்துவம், மேலாண்மை, பயோ டெக்னாலஜி, பயோ மெடிக்கல் போன்ற துறை வரை விரியும். அதற்கு கூடுதலாக எல்லாத் துறைகளிலும் கல்வி நிலையங்கள் உருவாக்கப்பட வேண்டும். கல்வி நிலையங்கள் கூடுதல் இருந்தால், இட ஒதுக்கீடு என்ற ஒன்றே இல்லாமல் போய்விடும். விருப்பப்பட்ட பிரிவை மாணவர்கள் படிகும் நிலை மலரும்.